she told me to
kill the beer
and I did
and we went home
together
that night
and many nights after
now it kills me
everytime she's not
around
Als ik 1 dag een superheld mocht zijn. [E]
Als we even heel ondoordacht zijn,
dan ben ik tijdman, de beste superheld ooit.
Want als je erover nadenkt, is dat de ultieme superkracht. Vergeet al de rest, als tijdman versla ik iedereen.
Tijdman wordt geboren bij z'n dood. De ultieme nederlaag is z'n begin. Zijn superkracht is dat hij tijd andersom beleeft. Hij kruist ons pad slechts in het heden. Onze toekomst is zijn verleden en ons verleden zijn toekomst. Onverslaanbaar dus. Hij ziet de misdaad voor de lelijkheid van de aanleiding. Hij ziet een wereld, en dan pas de dingen, de aanleiding en dan de mensen. Eerst de acties en dan het leven dat ertoe leidde. Tijdman komt klaar, heeft seks en wordt dan verliefd, tot het langzaam overgaat. Zonder pijn naar het niks. Alles onbevooroordeeld, alles puur. De wereld door de bril van de verlatende. Hij die al heeft moeten betalen met de dood mag het plezier van leven hebben. En als happy end de geboorte, het worden. In plaats van de straf van de dood. Nooit spijt, nooit achteruitkijken, want achteruit is vooruit. Vrijheid na gevangenschap en niet andersom, geluk na verdriet en niet andersom, gevolg na oorzaak en niet andersom. Verdriet verdwijnt en geluk verschijnt.
Als hem ben ik de gelukkigste mens ooit, hij die dood meegemaakt heeft kan het leven pas naar waarde schatten, ironisch genoeg. In plaats van oud en versleten te worden, beleeft de andersommeling z'n geboorte als het einde. Het geschenk van alles als eindpunt. Geen straf en geen oordeel, maar het enige logische eindpunt. Een langzaam niets worden, na een leven geleefd te hebben. Puur. Evenwicht.
De superkracht van tijdman is geluk.
Niemand verslaat tijdman.
dan ben ik tijdman, de beste superheld ooit.
Want als je erover nadenkt, is dat de ultieme superkracht. Vergeet al de rest, als tijdman versla ik iedereen.
Tijdman wordt geboren bij z'n dood. De ultieme nederlaag is z'n begin. Zijn superkracht is dat hij tijd andersom beleeft. Hij kruist ons pad slechts in het heden. Onze toekomst is zijn verleden en ons verleden zijn toekomst. Onverslaanbaar dus. Hij ziet de misdaad voor de lelijkheid van de aanleiding. Hij ziet een wereld, en dan pas de dingen, de aanleiding en dan de mensen. Eerst de acties en dan het leven dat ertoe leidde. Tijdman komt klaar, heeft seks en wordt dan verliefd, tot het langzaam overgaat. Zonder pijn naar het niks. Alles onbevooroordeeld, alles puur. De wereld door de bril van de verlatende. Hij die al heeft moeten betalen met de dood mag het plezier van leven hebben. En als happy end de geboorte, het worden. In plaats van de straf van de dood. Nooit spijt, nooit achteruitkijken, want achteruit is vooruit. Vrijheid na gevangenschap en niet andersom, geluk na verdriet en niet andersom, gevolg na oorzaak en niet andersom. Verdriet verdwijnt en geluk verschijnt.
Als hem ben ik de gelukkigste mens ooit, hij die dood meegemaakt heeft kan het leven pas naar waarde schatten, ironisch genoeg. In plaats van oud en versleten te worden, beleeft de andersommeling z'n geboorte als het einde. Het geschenk van alles als eindpunt. Geen straf en geen oordeel, maar het enige logische eindpunt. Een langzaam niets worden, na een leven geleefd te hebben. Puur. Evenwicht.
De superkracht van tijdman is geluk.
Niemand verslaat tijdman.
Ik was nooit echt een denker [B]
Ik was nooit echt een denker. Enkel een soort van organisme, maar dan net iets meer. Iets met net genoeg brein en ballen om een mens te worden genoemd, een bestaansminimalist. Uit vrije wil weliswaar, om te kunnen reizen als een goudvis.
Alles is nieuw, alles is het moment.
Dat betekent: vergeten wat Paul Simon ooit zong over dikkedarmontstekingen en catscanners, wachten zonder het gevoel een ritueel uit te voeren, teveel op uw horloge kijken omdat het kan.
Vier uur ’s ochtends, begin december. Alleen de roze maan was nog niet vergeten. Er werd toch al naar gezocht – door mezelf - al was het een verdwenen kind. Alleen wanneer hij wegblijft, wordt hij aanbeden. Als hij dan toch voor ons mag verschijnen – eindelijk – wordt hij genoteerd. Niet beschreven, maar in de tijd aangeduid, zodat hij ondertussen al een onzekere kalender vormt voor de zwevers. Bekijk de roze maan als een bewijs dat de dag toch nog mooi was, mooi voorbij. Dat was niet zo om vier uur ’s ochtends, begin december.
Alles is nieuw, alles is het moment.
Dat betekent: vergeten wat Paul Simon ooit zong over dikkedarmontstekingen en catscanners, wachten zonder het gevoel een ritueel uit te voeren, teveel op uw horloge kijken omdat het kan.
Vier uur ’s ochtends, begin december. Alleen de roze maan was nog niet vergeten. Er werd toch al naar gezocht – door mezelf - al was het een verdwenen kind. Alleen wanneer hij wegblijft, wordt hij aanbeden. Als hij dan toch voor ons mag verschijnen – eindelijk – wordt hij genoteerd. Niet beschreven, maar in de tijd aangeduid, zodat hij ondertussen al een onzekere kalender vormt voor de zwevers. Bekijk de roze maan als een bewijs dat de dag toch nog mooi was, mooi voorbij. Dat was niet zo om vier uur ’s ochtends, begin december.
Palmer Scott observeert zijn handlijnen [J]
Soms zegt Palmer Scott liever iets dan niets, ook al heeft hij niets te zeggen. Dan doet hij ook dingen, dan verlaat hij het gewone bospadje en wandelt hij al eens over bloemenperken en koeienmest. Hij vult zijn gat met dingen die hij denkt nodig te hebben. Hij laat zijn baard groeien, vangt zalm vanuit de stroom en doorkruist de vouwen van de aarde. Op een poëtisch moment observeert hij zijn handlijnen. Ze wijzen naar zijn lange nagels, uitgedroogde huid en scheve wijsvinger, waar hij zo vaak interessant mee deed. Waarschijnlijk betekenen de lijnen wel iets, dat moet hij eens googlen. Hij zal uitkomen op analyses die zeggen dat Palmer het soort man is dat graag interessant is en van aandacht geniet, dus hij zoekt er niets over op. Hij vertrouwt zijn buikgevoel als het gaat over handlijnen. Ze betekenen niets, en hij gaat er ook geen interessante betekenis aan geven.
Soms zegt Palmer Scott niets, ook al heeft hij zin om iets te zeggen. Dat maakt hem interessant, net zoals de buiging van zijn Hoofdlijn aanduidt.
Soms zegt Palmer Scott niets, ook al heeft hij zin om iets te zeggen. Dat maakt hem interessant, net zoals de buiging van zijn Hoofdlijn aanduidt.
Perspectief [J]
Er was eens een man
Hij weet niet goed
Dus niemand weet
Waarom stellen vrouwen zich aan
Liefdadigheid is onzin
Brandweer redt paard uit zwembad
Abonneren op:
Posts (Atom)