Soms zegt Palmer Scott liever iets dan niets, ook al heeft hij niets te zeggen. Dan doet hij ook dingen, dan verlaat hij het gewone bospadje en wandelt hij al eens over bloemenperken en koeienmest. Hij vult zijn gat met dingen die hij denkt nodig te hebben. Hij laat zijn baard groeien, vangt zalm vanuit de stroom en doorkruist de vouwen van de aarde. Op een poëtisch moment observeert hij zijn handlijnen. Ze wijzen naar zijn lange nagels, uitgedroogde huid en scheve wijsvinger, waar hij zo vaak interessant mee deed. Waarschijnlijk betekenen de lijnen wel iets, dat moet hij eens googlen. Hij zal uitkomen op analyses die zeggen dat Palmer het soort man is dat graag interessant is en van aandacht geniet, dus hij zoekt er niets over op. Hij vertrouwt zijn buikgevoel als het gaat over handlijnen. Ze betekenen niets, en hij gaat er ook geen interessante betekenis aan geven.
Soms zegt Palmer Scott niets, ook al heeft hij zin om iets te zeggen. Dat maakt hem interessant, net zoals de buiging van zijn Hoofdlijn aanduidt.
