Als we even heel ondoordacht zijn,
dan ben ik tijdman, de beste superheld ooit.
Want als je erover nadenkt, is dat de ultieme superkracht. Vergeet al de rest, als tijdman versla ik iedereen.
Tijdman wordt geboren bij z'n dood. De ultieme nederlaag is z'n begin. Zijn superkracht is dat hij tijd andersom beleeft. Hij kruist ons pad slechts in het heden. Onze toekomst is zijn verleden en ons verleden zijn toekomst. Onverslaanbaar dus. Hij ziet de misdaad voor de lelijkheid van de aanleiding. Hij ziet een wereld, en dan pas de dingen, de aanleiding en dan de mensen. Eerst de acties en dan het leven dat ertoe leidde. Tijdman komt klaar, heeft seks en wordt dan verliefd, tot het langzaam overgaat. Zonder pijn naar het niks. Alles onbevooroordeeld, alles puur. De wereld door de bril van de verlatende. Hij die al heeft moeten betalen met de dood mag het plezier van leven hebben. En als happy end de geboorte, het worden. In plaats van de straf van de dood. Nooit spijt, nooit achteruitkijken, want achteruit is vooruit. Vrijheid na gevangenschap en niet andersom, geluk na verdriet en niet andersom, gevolg na oorzaak en niet andersom. Verdriet verdwijnt en geluk verschijnt.
Als hem ben ik de gelukkigste mens ooit, hij die dood meegemaakt heeft kan het leven pas naar waarde schatten, ironisch genoeg. In plaats van oud en versleten te worden, beleeft de andersommeling z'n geboorte als het einde. Het geschenk van alles als eindpunt. Geen straf en geen oordeel, maar het enige logische eindpunt. Een langzaam niets worden, na een leven geleefd te hebben. Puur. Evenwicht.
De superkracht van tijdman is geluk.
Niemand verslaat tijdman.
