"Godverdomme!" zei ik. Er lopen daar veel blije mensen rond, maar van eentje had ik het nooit gedacht.
Ik gooi met een bord, ik zwier mijn slazwierder stuk en bedenk me dan ineens dat mijn laatste actie vreselijk ironisch was. Van ironie word ik normaal blij, maar deze keer begon ik bijna te wenen. Dit is teveel ironie om blij mee te gaan opscheppen. Neen, van deze soort ironie word ik melancholisch. Je mag mij gerust een melancholieker noemen. De toestand alleen al is een bron van inspiratie geweest van verschillende grote artiesten. Hoeveel boeken ik nu kan schrijven. Word ik blij van melancholie? Het kan niet waar zijn. Misschien voel ik me dan toch niet zo slecht.
Waar zit hij nu, met zijn blijdschap? Ik heb alcohol en dit gevoel. Ik ga zitten, doe er nog eentje open en geniet. Blij met de gedachte dat ik me vanavond niet meer goed ga voelen.
Van die ironie werd ik slaperig en ik droom dat hij morgen ook dit gevoel heeft. Mijn hoop om blijdschap ebt weg, maar morgen voel ik me misschien wel beter. Beter dan Jeroen Van Hemelen.
Laten we hopen.
