"Ge zijt ziek," zei ik. Mijn spiegelbeeld begreep wat ik bedoelde en glimlachte. Als iemand me op dat moment probeerde tegen te houden, zou het ze niet gelukt zijn. Ik stond boven alles. Beeld je in dat de wereld een platte schijf is en iedereen op die platte schijf 'leeft'. Ze houden zich aan de regeltjes, ze kijken televisie, ze letten op hun cholesterol, ze hebben schrik... En dan zie je mij, 200 kilometer daarboven. Ik was God daar voor de spiegel. Ge zijt ziek... Ja - Het is misdadig... Jep - 't Is immoreel, dat is iemands dochter... Het kan me niet schelen, ik sta er boven. En nee! Neenee! Helemaal niet! Ik was niet gek, dat was het zalige eraan. Niets wees op ontoerekeningsvatbaar, buiten dan een versnelde hartslag, afkomstig van de zenuwen, dat ging wel over. Trouwens, die zenuwen mocht ik niet laten zien.
"Ziet em kijken, alsof ge alles onder controle hebt."
"Wie het zegt, 't is allemaal uw schuld."
Het was het flirten met de spiegel, altijd één stap verder dan de andere willen zijn. Dàt heeft je zo ver gebracht!
Ik ben 26 jaar; stap verder; ik ga naar een scoutsfuif waar de gemiddelde leeftijd 15 jaar is, tot daar het immorele aspect; stap verder; ik wacht en observeer, drink 2 pintjes, zoek een meisje, 14 tot 16, onschuldig maar niet braaf, onafhankelijk maar niet volwassen; stap verder; ik wacht tot ze alleen is en gooi rode knol in haar goedkope passoa, bier lust ze namelijk niet; stap verder; ze drinkt en ik spreek haar aan, onzin, 'ken ik u niet van ergens?', ik doe verder tot ze amper op haar benen kan staan; stap verder; ik neem haar mee naar buiten - mensen zullen denken dat ik haar oudere broer ben - zet haar in mijn auto en neem haar naar hier; stap verder; ...
Dat is voor later. Nu kom ik net uit de douche en sta ik tegen de spiegel te praten. Ik kijk ernaar en wacht. Wachten tot je stopt met glimlachen en je afvraagt waar je mee bezig bent. Maar dat gebeurt niet. Straks doe ik mijn jas aan en doe ik het gewoon.
