"Ik weet het niet"
en zonder veel verdriet
hadden we elkaars huid volgescheten
"Het was allemaal zo raar"
en nee het is niet waar
ik heb toen niet gebleten
"Ik weet zelf niks"
stamelde ik, even fiks
"Maar ge hebt mij hier juist opengereten"
"Het is allemaal zo raar" zei ze terug
bijna, of nee, zeker even vlug
als ik wou dat ik die avond was vergeten
Dan zeggen we maar "proost"
op de ongelooflijk schamele troost
dat ik toch maar op u heb gezeten
